16.06.1953 roku, rozpoczął się pierwszy duży protest w Bloku Wschodnim.
Pracownicy budowlani ze Wschodniego Berlina, rozpoczęli protest przeciwko ciągle podnoszonym przez marionetkowy rząd normom produkcyjnym. Niedługo później, inni pracownicy innych branży dołączyli do strajku, który rozprzestrzenił się na całe NRD. Wschodnio-Niemiecki proletariat domagał się obniżenia norm pracy, wolnych wyborów, możliwości zrzeszania się w związki zawodowe, zrównania płac dla kobiet i mężczyzn, zwolnienia więźniów politycznych i dymisji sterowanego przez Kreml rządu.
Protest nie miał przywódców, a decyzje były podejmowane na zgromadzeniach walnych, w których uczestniczyli członkowie kooperatyw, powstałych w wyniku uspołecznienia państwowych zakładów. Partia Jedności Niemiec nie potrafiła stłumić protestu, była więc zmuszona poprosić o pomoc stacjonujące wojska ZSRR.
17.06 rozpoczęła się pacyfikacja powstania, przy użyciu czołgów i karabinów. Całkowite stłumienie zrywu nastąpiło 24.06. Śmierć poniosło ponad od 100 do 300 osób, a tysiące raniono i represjonowano. Szacuje się, że w protestach wzięło udział 1,5 miliona osób. Do czasu obalenia Muru Berlińskiego, nie udało się na ulicach NRD zebrać tylu osób.
Wiejski
