01.03.1921 roku, po tym, jak bolszewicy krwawo stłumili robotnicze protesty w Piotrogrodzie i Moskwie, Kronsztadzcy marynarze zbuntowali się przeciw władzy, która zdradziła proletariat.
Miesiąc wcześniej, zwołali publiczne zebranie, zjawiło się na nim 16,000 osób i wystosowało następujące postulaty:
1. Wobec faktu, że obecne sowiety nie reprezentują woli robotników i chłopów, niezwłocznie przeprowadzić ponowny wybór sowietów w głosowaniu tajnym, przy czym przed wyborami należy przeprowadzić bezpłatną ankietę wśród wszystkich robotników i chłopów.
2. Wolność słowa i prasy dla robotników, chłopów, anarchistów i lewicowych partii socjalistycznych.
3. Wolność zebrań, związków zawodowych i stowarzyszeń chłopskich.
4. Zwołanie, nie później niż 1 marca 1921 r., bezpartyjnej konferencji robotników, żołnierzy i marynarzy miasta Piotrogrodu, Kronsztadu i obwodu Piotrogrodzkiego.
5. Uwolnić wszystkich więźniów politycznych z partii socjalistycznych, a także wszystkich robotników, chłopów, żołnierzy i marynarzy, którzy zostali uwięzieni w związku z ruchami robotniczymi i chłopskimi.
6. Wybrać komisję do rozpatrzenia spraw osób uwięzionych w więzieniach i obozach koncentracyjnych.
7. Zlikwidować wszystkie Wydziały Polityczne, ponieważ żadna partia nie może korzystać z przywilejów w zakresie propagowania swoich idei i otrzymywać na ten cel funduszy od państwa. W miejsce tych wydziałów należy powołać wybierane lokalnie komisje kulturalno-oświatowe, wspierane przez państwo.
Z tego powodu dokument ten znalazł się w zbiorze, który w całości poświęcony jest publikacjom urzędowym.
8. Wszystkie „oddziały kordonowe” mają być natychmiast zlikwidowane.
9. Wyrównać racje żywnościowe dla wszystkich pracowników, z wyjątkiem sektorów szkodliwych.
10. Zlikwidować wszystkie komunistyczne oddziały bojowe we wszystkich jednostkach wojskowych, a także różne komunistyczne straże w fabrykach. Jeżeli takie oddziały i straże będą potrzebne, będą mogły być wybierane z przedsiębiorstw w jednostkach wojskowych i w fabrykach, zgodnie z oceną robotników.
11. Przyznać chłopom pełne prawo do czynienia ze swoją ziemią tego, co uznają za stosowne, a także do posiadania bydła, które muszą utrzymywać i prowadzić własnymi siłami, ale bez zatrudniania najemnej siły roboczej.
12. Zwrócić się do wszystkich jednostek wojskowych, a także do naszych towarzyszy, kadetów wojskowych, o przyłączenie się do naszych uchwał.
13. Żądamy, aby wszystkie uchwały były szeroko ogłaszane w prasie.
14. Powołanie biura podróży dla kontroli.
15. Zezwolić na swobodną produkcję rzemieślniczą przy indywidualnej pracy.
Mimo iż te żądania były zgodne z Konstytucją Radziecką, Bolszewicy uznali to za przejaw kontrrewolucji i postanowili siłowo rozprawić się ze zbuntowanym miastem. Atak początkowo nie przynosił efektów, szeregowi żołnierze otwarcie sympatyzowali z mieszkańcami miasta, za co spotykały ich represje. Dopiero ściągnięcie wojska z dalszych rejonów kraju sprawiło, że 18.03. miasto upadło.
8,000 osób, w tym lider Kronszradzckiego Komitetu Rewolucyjnego, Stepan Petriczenko, uciekło do finlandii, zaś około 18,000 mieszkańców Kronsztadu, zostało zamordowanych przez Armię Czerwoną, jako kara za bunt. Mimo iż Lenin dysponował wszelkimi możliwymi środkami, aby spełnić postulaty mieszkańców, nie zrobił tego. Bardziej zależało mu na władzy i wzmacnianiu państwowego aparatu represji, niż na losie klasy robotniczej.
Wiejski